2/18/2002
نظام سودبنياد: برکسی پوشيده نيست که منابع جهان برای برآورده سازی نياز همگان بسنده است.سوء تغذيه نبايد معنايی داشته باشد.به آسانی می توان برای همه خدمات بهداشتی فراهم آورد.می توان کاری کرد که هرچه صنعت آلوده است از زمين رخت بربندد.می توان آسمان شهرها را چنان پاکيزه کرد که تنفس همچون فرودادن زهری مرگ بارنباشد.هيچ گونه نارسايی فنی برای انجام اين کارها وجودندارد.نه متخصص کم داريم نه فناوری.اما چرا باز هم انسان همچنان در مغاک تباهی دست وپا می زند.ريشه ی تمام بدبختی آن است که هدف از توليد دست يافتن به سود است نه برآوردن نيازمردم.
مالکيت وکنترل منابع توليد دردست اقليتی کوچک است که 5 درصد مردم جهان را نيز تشکيل نمی دهند.طبقه ای ممتاز که بر تخت قدرت لم داده اند وبر مردم بانگ می زنندکه" کارخانه مال من است،شرکت مال من است ،زمين مال من است اگر برای ام صرف نکند گورپدر توليد وهمه ی شما!!".يکه تاز اصلی جهان وشالوده ی نظام اقتصادی اش سود است وسود.به ديگرسخن، اگر سودی باشد توليد هست اگر نباشد توليد هم نيست.هواداران سود ونظام بازار می گويند سود است که برای توليد انگيزه فراهم می آورد.تا اندازه ای هم راست می گويند.اما نبايد فراموش کرد که به اين ترتيب، مفهوم پويايی مانند توليد برای گنجيدن در چارچوب تنگ سود و سودخواهی دچار مثله شدگی و کژديسی می شود.هم اکنون به کشاورزان اروپايی ميليون ها دلار ناز شست می دهند که زمين های شان را کشت نکنند چون برای سود سرمايه داران خطرآفرين است.ازديد سرمايه داریبرای مردمی که پول ندارند گيرم که از گرسنگی درحال مرگ باشند غذا توليدکردن حماقت است.
تقاضای کسی که پول نداردپشيزی ارزش ندارد چون بازارساز نيست.پس بايد آن را زيرسيبيلی رد کرد.اين منطق تغييرناپذير سرمايه داری است.زمانی اين دل خوشی وجود داشت که دولت دخالت کنداما اکنون مشخص شده است دولتی که خودش منبع درآمداصلی اش ماليات است بندناف اش به نظام سودبنياد وصل است.پس چاره چيست؟سرنگونی نظام سودبنياد کنونی ونشاندن نظامی باشالوده ای متفاوت به جای آن.نظامی که مبتنی باشد بر مالکيت مشترک ابزار توليد،کنترل مردم سالارانه و توليد بر اساس مصرف نه سود.
0 Comments:

Post a Comment

بازگشت به بالا