کودکان، چشم وچراغ دنيا:پياده روی دلدادگان درخيابان های ميهن آريايی اسلامی هم حکايتی است!!! هنگامی که هنوزسخنی ازازدواج پزدواج!!!به ميان نيامده است عليامخدره هاازخيابان نوردی دل نمی کنند واگردوستی زوجين چندسالی به درازا بکشد کسی نمی ماند که آن هارادست دردست هم درخيابان نوردی های طولانی نديده باشد.اما همين که سنت الهی ازدواج جاری شدزنان ازاين رو به آن رومی شوند.مردبيچاره مگرجرات می کند بگويد بيا تاسرميدون پياده بريم!!!اگرکسی ماشين مند هم نباشد که ديگرواويلا است!!!پيش ازورود اين مرتيکه بامدادک چه آخرشب ها که درراه بازگشت ازخانه ی مادرزن جان به خانه خوددرخيابان های شب زده ی تهران اين پاوآن پا نکرديم تاماشينی ازراه برسد وسوارمان کند!!اماازوقتی که اين مرتيکه آمده است اوضاع خيلی روبه راه شده است هرماشينی که ازراه برسد فوری ترمز می کند.يک بارماشينی چنان شيک وپيک به پست مان خورد که وقتی سوارشديم منی که با ديدن زيباترين ماشين ها هم کک ام نمی گزد کف کردم.سرآخر هم که خواستم کرايه بدهم راننده ازپشت عينک ظريف اش چنان نگاه عاقل اندرسفيهی به من انداخت که شرمنده شدم!!ديگر يادگرفته ايم که چنين جسارتی نکنيم ومهربانی خلايق راخدشه دارنکنيم.دردسرتان ندهم از صدقه ی سربامدادک چه زيبارويانی مهربانی که نديديم وازمرحمت چه فن سالاران کودک دوستی که برخوردارنشديم!!اماازهمه جالب ترآخرين باری بود که کسی سوارمان کرد .پيکانی قراضه با راننده ای چهره استخوانی که کنارش هم زنی تنومند باکودکی تنومنددربغل،نشسته بود.پسربچه ای هم درصندلی عقب کنارمانشسته بود.همين که راننده دهان بازکردوگفت تافلان جا هم می رويم فهميدم که با خانواده ای ارمنی دم خورشده ايم.کودکی که دربغل زن وروبه مانشسته بود خيلی بدعنق بودوزل زده بود به بامدادک.هرچه زورزدم نتوانستم لبخندی به لبان اش بياورم.ازرورفتم.مادرش هم بالهجه ی غليظ ارمنی گفت"خايلی بادعنقه!!".عيال که هنوزدوزاری اش نيفتاده بود با چه کسانی هم سفر شده ايم وقتی که نام کودک راازمادرش پرسيد وپاسخ شنيد"ماسيس" حسابی جاخورد!!مرد خانواده از آن آدم های خونسرد وتوداربود که بامنقاش هم نمی شود ازدهان اش حرفی بيرون کشيد.هنگامی که به مقصدرسيدم نمی دانم چرابازهم زوجه کرايه ای تعارف کرد ومن نگاه راننده را که ديدم دلم سوخت!!
راستی اگربزرگسالان همان طورکه کودکان رادوست دارند همديگررادوست می داشتند چه دنيای خوبی می شد!!