بایگانی
December 2001January 2002
February 2002
March 2002
April 2002
May 2002
June 2002
July 2002
August 2002
September 2002
October 2002
November 2002
December 2002
January 2003
February 2003
March 2003
April 2003
May 2003
June 2003
July 2003
August 2003
September 2003
October 2003
November 2003
December 2003
January 2004
February 2004
March 2004
April 2004
May 2004
June 2004
July 2004
August 2004
September 2004
October 2004
November 2004
December 2004
January 2005
February 2005
March 2005
April 2005
May 2005
June 2005
July 2005
August 2005
September 2005
October 2005
November 2005
December 2005
January 2006
February 2006
March 2006
April 2006
May 2006
June 2006
July 2006
August 2006
September 2006
October 2006
November 2006
December 2006
January 2007
February 2007
March 2007
April 2007
May 2007
June 2007
July 2007
August 2007
September 2007
October 2007
February 2008
March 2008
April 2008
May 2008
June 2008
July 2008
August 2008
January 2009
March 2009
April 2009
May 2009
June 2009
July 2009
September 2009
November 2010
December 2010
January 2011
February 2011
September 2011
February 2013
March 2013
May 2013
June 2013
October 2013
12/28/2004
داستان های دجله: گردهمايی های بزرگ و راه پيمايی های سياسی در عراق به طور معمول شكل و شمايل يك سانی دارند و از الگوهايی سرمشق می گيرند كه چندين دهه پيش رهبر معظم و حزب مقتدرش پی افكندند. گروه ها، خواه اسلام گرا يا سكولار باشند خواه سنی يا شيعه، خواه گردن كلفت های تنبان پوش يا شبه نظاميان تجهيزشده توسط ايران باشند همگی شان همان جزوه های راهنمايی را درباره ی چگونگی حزب درست كردن و برانگيختن هواداران خوانده اند كه ديگران.
سر جمع تمام اين جزوه ها را می توان در چند اصل خلاصه كرد:
نخست بايد دست كم يك عكس گنده از رهبر معظم، هر كس كه باشد صدام، چلبی يا صدر دست و پاكرد. بلندی اين عكس كه از توی چشم ترين جای ممكن آويزانش می كنند نبايد كم تر از ٣ متر باشد. در تمام طول گردهمايی هم جماعت هوادار بايد زير نگاه خيره ی اين عكس باشند.
پوسترهای ديگری هم از چهره متبسم رهبرمعظم بايد به در و ديوار زد. بهتر است كه رهبر حين لبخند زدن در حال انجام كاری هم باشد. پرچم های پارچه ای پرزرق و برقی آراسته به همان شعار های تبليغاتی قديمی بعثی ها نيز بايد از در و ديوار آويزان كرد. مشتی بچه مدرسه ای با دسته گل هايی به دست و سرود هايی به لب درباره ی عشق مردم به رهبر معظم را نيز بايد به پايكوبی روی صحنه واداشت. يك كار هم می ماند كه گمان می رود ويژگی راه پيمايی ها در خاورميانه باشد و بدون آن راه پيمايی ناقص خواهد بود: بالا رفتن كلاشينكف روی دست مشتی مردان شبه نظامی قلچماق.
چند اصل ديگر را هم برای سروسامان دادن درست و حسابی شركت كنندگان در گرد همايی بايد رعايت كرد:
اكثر حاضران بايد مردانی شكم گنده و سبيل كلفت باشند. انگار كه همه اشان دچار بيماری های گوارشی باشند. از آن جا كه زنان جنس فروترند و از چيزهايی مانند سياست و كلاشينكف سر در نمی آورند در گردهمايی ها و راه پيمايی ها نيز جايی ندارند. البته برای آن كه گردهمايی رنگ و بويی هم از نو گرايی داشته باشد بد نيست يك دوجين زن محجبه هم در گوشه ای جمع شده باشند.
حالا كه پس از ده ها سال تنها شش هفته ی ديگر قرار است انتخابات عمومی برگزار شود اكثر احزاب سياسی دست به دامن اين راه و روش ها شده اند و گاهی هم به سراغ ترفندهای تازه ای می روند. اكنون مراسم نماز جمعه يكسره به انتخابات اختصاص يافته است و مسجدهای شيعيان پر شده است از پوستر های تبليغاتي....... ادامه در وبگاه اخبارروز
سر جمع تمام اين جزوه ها را می توان در چند اصل خلاصه كرد:
نخست بايد دست كم يك عكس گنده از رهبر معظم، هر كس كه باشد صدام، چلبی يا صدر دست و پاكرد. بلندی اين عكس كه از توی چشم ترين جای ممكن آويزانش می كنند نبايد كم تر از ٣ متر باشد. در تمام طول گردهمايی هم جماعت هوادار بايد زير نگاه خيره ی اين عكس باشند.
پوسترهای ديگری هم از چهره متبسم رهبرمعظم بايد به در و ديوار زد. بهتر است كه رهبر حين لبخند زدن در حال انجام كاری هم باشد. پرچم های پارچه ای پرزرق و برقی آراسته به همان شعار های تبليغاتی قديمی بعثی ها نيز بايد از در و ديوار آويزان كرد. مشتی بچه مدرسه ای با دسته گل هايی به دست و سرود هايی به لب درباره ی عشق مردم به رهبر معظم را نيز بايد به پايكوبی روی صحنه واداشت. يك كار هم می ماند كه گمان می رود ويژگی راه پيمايی ها در خاورميانه باشد و بدون آن راه پيمايی ناقص خواهد بود: بالا رفتن كلاشينكف روی دست مشتی مردان شبه نظامی قلچماق.
چند اصل ديگر را هم برای سروسامان دادن درست و حسابی شركت كنندگان در گرد همايی بايد رعايت كرد:
اكثر حاضران بايد مردانی شكم گنده و سبيل كلفت باشند. انگار كه همه اشان دچار بيماری های گوارشی باشند. از آن جا كه زنان جنس فروترند و از چيزهايی مانند سياست و كلاشينكف سر در نمی آورند در گردهمايی ها و راه پيمايی ها نيز جايی ندارند. البته برای آن كه گردهمايی رنگ و بويی هم از نو گرايی داشته باشد بد نيست يك دوجين زن محجبه هم در گوشه ای جمع شده باشند.
حالا كه پس از ده ها سال تنها شش هفته ی ديگر قرار است انتخابات عمومی برگزار شود اكثر احزاب سياسی دست به دامن اين راه و روش ها شده اند و گاهی هم به سراغ ترفندهای تازه ای می روند. اكنون مراسم نماز جمعه يكسره به انتخابات اختصاص يافته است و مسجدهای شيعيان پر شده است از پوستر های تبليغاتي....... ادامه در وبگاه اخبارروز
0 Comments:
چی دارم می خونم…
دوستان